Uzun süre babamı anlatmakta zorlandım. Onun gidişini, ölümünü kabul etmek zordu. Onu anlatmak ölümünü kabul etmek gibi geldi hep. Onun için ise ölüm ve hayat hep iç içeydi. Hayatından biri kayıp gittiği veya yeni biri geldiğinde kalemi kâğıdı alır, şiir yazardı. Bu şiirler bazen çok sonradan da gelirdi. “Hayatta Ben En Çok Babamı Sevdim” adlı şiirini, babasının ölümünden çok uzunca bir süre sonra yazmıştı. Dediğim gibi insanın babasını anlatması zor, hele hele “Can baba “olmuş bir şairi, çok sade aynı zamanda karmaşık olan Can’ı.

Yazdığı gibi yaşayan bir şairi, bir babayı anlatmak zor… Anlatırken tekrar başını göğsüne koyduğum zamanki kokusu geldi aklıma. Ne yalan söyleyeyim, burnumun direği sızladı tekrar… 

Babamın bana yazdığı Güzel’e adlı şiirinde;

“Sen ki çiçekleri toplamayan güzelim

Çiçekleri sulayan çocuk” der. 

Çiçekleri kopartmadığım için mi bu şiiri yazdı bilemiyorum. Bildiğim bir şey var ama, hayatta babamın bana bıraktığı duygu, çiçekleri olabildiğince sulamak, onları yeşertmek…                                                        

Güzel YÜCEL GIER

Güzel’e

Dün gece senin küçücük elinle yalnız yattık
Yalnız senin küçücük elinle yalnızlık
Kandilli ilkokulu kadar kalabalık
Zilleri çaldığında düşlerinin
Sınıfların kapıları ardına kadar açık
Gökyüzünün, denizin, toprağın, hayalle, emeğin
Haklı sınıfları

Belki de baskın korkusuyla vefasız, akıntıya atılan
Kitaplar varya onlardan
Öğrenmiş Marx’ı, gümüş balıkları
Ve belki de onun için o kadar,
O kadar aydınlık ortalık…

Sen ki çiçekleri toplamayan güzelim
Çiçekleri sulayan çocuk
Ve ben ki buruk ve kavruk
Bir ihtiyar adamım artık
Öyle güzeldim ki senle, çiçeklerden çok
Ve anladım, anladım ki bir daha
DÜŞÜNDE BİLE GÖREMEZ İŞLER
DÜŞLERİN GÖRDÜĞÜ İŞLERİ

Can Yücel