İzmir Büyük Şehir Belediyesi, Kültür ve Sanat Dairesi Başkanlığı ve İZDENİZ, kentin nitelikli sanat yapıtlarına kolay erişimi için Karşıya Vapur İskelesi’ni kamusal sanata açıyor.  İskelenin çok katmanlı sosyal ve fiziksel yapısı ile kültürel ilişki kurma fırsatları yaratacak bu girişimde, Kendine Ait Bir Oda (KABO) sergi alan tasarımı ve sergi programını üstlendi. KABO, İskele sergileri projesi kapsamında farklı disiplinden sanatçılar ve tasarımcılarla bir arada yürüttüğü çalışmada, kent/ yolcu/sanatçı arasında yaşanacak etkileşimi çok önemli buluyor.

Mimar Stephanie Gallia iskelenin fiziksel özelliklerini kapatmadan yolcularla ilişki kurmayı hedefleyen, bir kısmında geri dönüşüm malzemesi kullanarak ürettiği profillerden oluşan modüler bir sergi alanı tasarladı. KABO, benzer anlayışla Steph’in hassasiyetlerine uyumlu beş sergiden oluşan bir sergi programı oluşturdu. Aynı zamanda iskele sergileri için model araştırması olan bu programla yolcular "geçerken"çağdaş sanatla buluşacak, sanatçılar kamusal alanda yer alacak, genç sanatçılar için yeni deneyim fırsatları oluşacak. 

Merkezine doğayı alan ilk sergi Kıyıda üç genç sanatçı katılımı ile gerçekleşiyor. Mentörlüğünü Tufan Baltalar’ın yaptığı bu projede, sanatçılar Melisa Geçalp, Talha Demiral eserleri ile Gün Baltalar ise Kiosk tasarımı ile yer alıyor.

Karşıyaka Vapur İskelesi’nde yer alan Kıyıda sergisi, kentin içinde giderek solgunlaşan doğaya göz kırpıyor. Sergi, izleyenlere doğaya yabancılaşmış kentin uzantısı olan iskelenin deniz üzerine inşa edildiği gerçeğini hatırlatıyor. Sergide eserleri yer alan iki sanatçı Melisa Geçalp ve Talha Demiral doğa ile sanatı birleştiren tavırlarıyla doğayı anlamayı ve sanat aracılığı ile anlatmayı arzu ediyorlar.

Melisa, genel olarak yaprakların, dikenlerin, tohumların, çiçeklerin iç içe geçtiği doğa görüntülerini konu eden resimler üretiyor. Bu sergide ise eserlerini doğal malzemeler ile üreterek adeta doğanın kendisini sergiliyor. Eserlerin oluşum sürecinde, bir çocuk merakı ve sanatçı zarafeti ile deniz içindeki bitkileri araştıran Geçalp, odasını kendi çapında bir laboratuvara dönüştürerek çalışma masası üzerinde kendi topladığı yosunlardan boyalar üretti. Sergide sanatçının kavanoz içinde yosundan elde ettiği toz boyaları, suluboya tabletlerini, bu boyalardan oluşan eserleri görüyoruz. Melisa Geçalp “Sanki kâğıt yüzeyi yosunlaşıp resim olmuş gibi” diye ifade ediyor çalışmalarını.

Talha çalışmalarında içinde yaşadığı, parçası olduğu organik hayatı yansıtıyor. Sanatçı, füzen gibi doğal malzemeleri sıklıkla kullanıyor çizimlerinde. İlk solo sergisinde, resimlerinin yanı sıra ormandan topladığı çam yapraklarını yere serip, üzerine basıldığında oluşan ses ve yayılan koku ile farklı duyuları harekete geçirerek adeta bir orman hikâyesi sahneledi. Demiral, Kıyıda sergisinde yer alan ağaç ve orman çalışmalarını son dönemde sanat medyumuna dönüştürdüğü Ardıç katranı ile resimliyor. Katranın kendine özgü doğal kokusunu da kattığı resimlerini, kurumuş devrilmiş kocaman bir ağaç, ormandan topladığı üzerinde yosunlar olan ağaç kabukları ile birleştirerek sorunlara vurgu yapan, hüzünlü enstalasyonlar oluşturuyor. 

Gün Baltalar’ın tasarladığı kiosk yolculara, vapur iskelesinde karşılaşacakları sergiye dair referanslar veriyor. İskele girişinde yer alan ve “kamusal alanda konumlandırılmış sergileme kapsülü olarak tarif edebileceğimiz yapı, kent hayatında sanat eseri ile karşılaşma ve etkileşim imkânlarıyla ilgileniyor.”

Kendine Ait Bir Oda (KABO), kolektif çalışmanın sonucunda oluşan ve yolcularla buluşacak kamusal sanat deneyiminin gerçekleşmesi adına İzmir Büyük Şehir Belediyesi, Kültür ve Sanat Dairesi Başkanlığı ve İZDENİZ’in girişimini ve harcanan tüm emeği çok kıymetli buluyor.

Teşekkürler

Esra Okyay